Weg van het landgoed | GGZ Oost Brabant 2018

Niet lullen maar spuiten “Dankzij nieuwe medicatie was er weer hoop. Mensen die tot dan levenloos op bed hadden gelegen, zag je letterlijk overeind komen en de lakens van zich afgooien. Ze gingen weer lopen, bewegen en praten. Ze werden weer iemand. Maar niet iedereen was er blij mee. Ik herinner me een Turkse man die zei: “Dokter moet niet lullen, maar spuiten.” Paul van Dongen was psychiater Habijten borstelen “Ik werkte elf jaar lang zeven dagen per week bij de oude en zieke zusters. Elk ochtend sjouwde ik zes bussen vol urine naar beneden, die naar Organon werd gebracht voor de productie van medicijnen. Als we het ontbijt hadden rondgebracht, begon het huishoudelijke werk. Op maandagmiddag borstelde ik op de zolder habijten en sluiers, op dinsdag poetste ik de kamers, ’s woensdags schuurde ik het trappen- huis, op donderdag de wc’s, elke vrijdag waste ik de ramen en schrobde ik de stoep. Op zaterdagmorgen borstelde ik de zwarte kleren, ook zondags was ik de hele dag in het klooster. Na de avondmaaltijd en de afwas gingen we naar de kerk, daarna persten we sinaasappels voor ’s nachts.” Annie Rijksen woonde op Coudewater Bang in het bos “Het kwam weleens voor dat patiënten uit de gesloten opnameafdeling wisten te ontsnappen. Niet zelden verstopten ze zich dan in de bosrand, logisch dus dat wij daar als eerste gingen zoeken. Je wist nooit of en hoe je iemand aan zou treffen. Vooral in het donker was het doodeng.” Annie Albers Engeltjes uit het noorden “In de jaren vijftig kwamen de zussen Cor en Trijn vanuit het Noord-Hollandse Hypolitushoef naar Brabant. Ze kregen hun familie zelden meer te zien, want zo’n lange reis zat er in die tijd niet in. De zussen waren matig begaafd en opvallend zwaar gebouwd. Ze werden opgenomen in het Vleugelpaviljoen en kwamen onder de hoede van zuster Martiana. We noemden ze de Engeltjes. De dames heetten namenlijk Cor en Trijn Engel, ze werkten vele jaren in de schilkamer van de centrale keuken, er gingen eindeloos veel aardappels en groenten door hun handen. Aan de vrije zondag kwam in hun ogen maar moeizaam een einde.” Annie Albers MEDICIJN HERINNERINGEN Weg van het landgoed 39